De telefoon gaat....
De manager van een team dat ik drie keer heb begeleid, belt me en vraagt of ik even kan sparren met haar. Zij ligt er wakker van. Al zoveel geïnvesteerd maar het verandert maar niet, ze komen maar niet in actie. Ik blijf elke keer maar bezig om al die brandjes te blussen. Er komt gewoon geen actie vanuit henzelf. Ik ben er gewoon helemaal klaar mee. Er komt niks in beweging.
Wanneer ik doorvraag wanneer het gebeurt komen er tal van voorbeelden voorbij.
Nou ja, zo staat de roosteraar aan mijn bureau en die krijgt het rooster niet rond omdat er weer mensen ziek zijn, mensen die zich verslapen hebben, dus ja dat moet toch opgelost. Vervolgens ligt er een mail van het andere team dat er een app van een boze ouder is binnen gekomen. Of ik ze wil bellen om het te bespreken. Dat doe ik dan wel natuurlijk, want voor je het weet is het een klacht. Maar dan bel ik en dan denk ik, wat maakt dat ik dit nu doe?
Nou en zo maar verder….
Ik luister en hoor de emotie in haar stem. Wat raakt je hierin? Vraag ik haar.
Ja nou ja ik denk dan: wat maakt nou dat jullie dat zelf niet gewoon kunnen oplossen? En alles maar bij mij neerleggen. Ik heb het zelf nu ook even helemaal gehad. Mijn werk/privébalans is op dit moment niet helemaal lekker dus ik zit er echt doorheen, daarom bel ik jou maar even.
Ik vraag haar of het goed is als ik haar help met de verkennen wat er allemaal speelt tussen haar en het team. Graag, zegt ze.
Ik probeer: Wat zie je jezelf doen in deze voorbeelden? Ze zegt: Ja nou ja, ik heb al zo vaak gezegd dat ze zelf dingen op moeten pakken, ik kan het beter zelf doen, dan is het sneller gedaan. Is dat wat gaat helpen het team meer eigenaarschap te laten nemen? Nee, maar…. Wat gebeurt er bij jou als het appèl op jou gedaan wordt door een medewerker of het team, vraag ik? Dan vertelt ze over wat zij van-huis-uit heeft meegekregen. Je moet er wel staan om elkaar te helpen. Gevraagd en ongevraagd. Hup, handen uit de mouwen en gaan. En ja, in die dynamiek daar kom ik dan vanzelf in terecht. Dan is het niet zo gek toch, dat je de aapjes op je schouders pakt, zeg ik. En als ik het zo hoor, zou je graag iets anders willen doen. Yep! Zegt ze.
Okay zeg ik, dus als ik het zo hoor, zit je met het team in een patroon. Zij stellen een vraag en jij komt in actie en lost het op. En daarmee komen ze met steeds meer vragen naar je, want jij lost ze op. Ze moet lachten en zegt ja eigenlijk wel.
Wat zou je anders kunnen inzetten? Zo praten we even verder en ontstaan er vanzelf mogelijkheden om het team te kunnen coachen om meer eigenaarschap te nemen. Ook komt ze hierdoor minder in het oordeel terecht richting het team. Dit geeft weer even lucht zegt ze. Fijn dat ik je even kon bellen. En ik zie echt uit naar de intervisiemomenten die wij als leidinggevenden met elkaar gaan doen. Daar kunnen we met elkaar en van elkaar leren. Het is zo fijn als anderen je vragen stellen, waardoor je zicht op je valkuilen krijgt en tot andere inzichten komt. We zeggen elkaar gedag en het is mooi om te horen, dat ze zelf ook wat luchtiger klinkt dan bij de start van het gesprek.
Nooit meer een blog missen? Schrijf je dan nu in voor onze nieuwsbrief.
