Als teamcoach bied je het team in haar ontwikkeling ‘holding space’, ruimte voor het team om een glimp op te vangen van wat is. Getuige zijn, omdat in getuigenis de betekenisgeving plaats vindt. Ik bied veiligheid, kijk zonder oordeel, en vertrouw daarbij in het zelf oplossend vermogen van het team. Wat ik soms een lastig aspect vind in het bieden van holding space is het selectieve in de begeleiding. In dit geval: Ga ik mijn gedachte delen met het team? Vertel ik ze dat ik de oud-manager eigenlijk daar zie zitten op die lege stoel? Morrel ik dan niet te veel aan hun eigen waarneming? Hun autonomie in hun eigen ontwikkeling? Zal ik het delen? Is dat wel in het belang van het team en dat wat zij te leren hebben?
Ik sta voor een team organisatie-adviseurs. Sowieso spannend als teamcoach, want deze teamleden hoef je niets uit te leggen over teamontwikkeling, de tools die je daarvoor kunt inzetten en ook niets over de te behalen resultaten in ontwikkeling. Dat is hun dagelijkse werk. Wat heel fijn is trouwens: Ik heb voor sommige onderwerpen aan een half woord genoeg. Ze zijn sterk reflectief. Het is een feest om met ze te werken!
Het team is 3 jaar geleden samengesteld. De oprichting van het team lijkt een antwoord op de vraag van de organisatie van toen om advies te krijgen over zowel de inhoud als processen van de gekozen organisatie-inrichting. De oprichting is geïnitieerd door een leidinggevende en de manager HR. Zij stonden samen aan de wieg van dit nieuwe team. Het team maakte een goede start, voldeed aan de verwachtingen en ‘het liep’.
De samenstelling van het team wijzigt echter in de afgelopen drie jaar snel. Eerst door vertrek van teamleden en het aansluiten van nieuwe teamleden, maar vorig jaar ook de leidinggevende, die een andere baan vindt. Niet lang daarna ontstaat hun coachvraag: Hoe blijven we samenwerken als team? Wat gebeurt er eigenlijk in onze eigen dynamiek? Ik mag het team een aantal dagen coachen op deze vraagstukken.
Ondanks dat het een relatief jong team is, hebben we eerst de gebeurtenissen in de tijd verkend en een doorkijk naar de toekomst gemaakt in de ‘Wall of Wonder’. Een soort ‘levenslijn+’ van het team en de organisatie. Een interactieve en beeldende vorm. Leuk om te doen en het levert heel veel informatie op.
Op het moment dat het team hier actief mee aan de slag is, zie ik dat de manager HR het team observeert vanaf een afstandje. Hij zit daar ontspannen op een stoel, met z’n arm losjes over de lege stoel geslagen die direct naast hem staat. Ik realiseer me dat het lijkt dat deze stoel eigenlijk niet leeg is. Dat hij iemand omarmt. Een hele gekke gedachte denk ik ook meteen… De mede-oprichter, mede-nestor van het team zit op die stoel en is hier dus aanwezig en zit mee te kijken!
Ik volg mijn intuïtie en ik stel de vraag: “Zou het zo kunnen zijn dat jullie oud-leidinggevende nog aanwezig is in jullie team?” Het wordt even stil in de ruimte. Na een kort gesprek gaan we aan de slag met vloerankers. Het team legt de onderlinge verbindingen van het team neer in de ruimte. En inderdaad blijkt dat de oud-leidinggevende systemisch nog sterk verbonden is met het team en vice versa. “Eigenlijk is zij nog altijd ‘aanwezig’ tijdens onze vergaderingen” merkt iemand op. Ze blijkt ook nog in de team-appgroep te zitten.
Wat volgt is een ritueel van afscheid. Er worden woorden van dank geuit en haar rol als initiator en haar inzet bij de samenstelling en ontwikkeling van het team wordt erkend. Na enige stilte voel ik ruimte ontstaan. Ruimte voor nieuwe verbindingen in het team. Het team wil in beweging komen, klaar voor een nieuwe stap.
Bron: De kunst van holding space, Heather Plett
Geschreven door Fyke van Amerongen
