‘Wat ben jij een slechte teamcoach zeg!’ bijt een teamlid me toe.
Mijn gezicht verstrakt, mijn hartslag neemt toe.
Ik kijk het teamlid aan die me dit zegt.
Haar gezicht is wit en haar ogen schieten vuur.
Het is een moeizame teamsessie met deze 10 managers van een grote gemeente.
Een kritisch, scherp en verbaal vaardig team met een gemiddeld IQ van 152.
De ontvangst was koel en de temperatuur is sindsdien alleen maar gedaald.
Ja, het is waar. Ik ben vandaag niet op mijn best.
Ik bleef hard doorwerken met een team dat achterover hangt.
Ik probeerde het ijs te breken, maar zonder effect.
Ik deed ontzettend mijn best, maar zonder resultaat.
Het team bleef ongenaakbaar, kil en koud.
En nu word ik afgemaakt door een teamlid namens het team.
Eerlijk gezegd kan ik helemaal niet tegen negatieve feedback.
Mijn zelfvertrouwen, toch al niet mijn sterkste kant, daalt meteen tot level -10.
Ik voel me meteen dom, dik en nutteloos.
Honderd jaar in therapie geweest, duizend trainingen gevolgd en dit is het resultaat bij kritiek.
Ik voel tot mijn verbijstering de waterlanders komen.
Niet doen, schreeuwt mijn verstand me toe.
Doe dat straks maar in de auto. En doe nu een hier-nu-interventie!
Goed idee, denk ik.
Dus ik besluit mijn kaarten op tafel te leggen.
Over mezelf en over dit team en maak een hier-en-nu-opmerking.
‘Klopt’, zeg ik tegen dit team ‘ik ben vandaag niet op m’n best’
‘Het lukt me in jullie team niet het mooiste dat ik in huis heb, naar boven te brengen. Ik voel me hier onveilig en zie dat jullie me afwijzen.
Hebben meer mensen dat, dat ze in dit team onveiligheid en afwijzing ervaren en daardoor niet op hun best zijn?
