Ergens naar streven, ik heb het mijn hele leven gedaan. Ik wilde niet zozeer rijk worden(dat lef had ik niet), maar ik wilde wel succes hebben en goed zijn in mijn vak. Gerespecteerd als professional, geliefd als moeder en eega. Slank en slim. Succesvol en toch eenvoudig gebleven.
Decennialang heb ik er aan gewerkt om die perfectie te bereiken. Hard werken, sporten, trainingen volgen, vakliteratuur lezen, diëten, plannen, doelen stellen, aardig zijn en fatsoenlijk. Soms deed ik het wat kalmer aan, maar dan sprak een stemmetje in mij: ‘Hop, ga eens aan de slag.’ Want lui, dik en dom zijn, komt in een perfecte wereld natuurlijk niet voor.
Gedreven als ik was in perfectie, wilde ik anderen helpen perfect te worden. Als coach kom je heel wat imperfectie tegen in de wereld: in organisaties, bij leidinggevenden en bij medewerkers. Dus er viel heel wat te coachen in naam van perfectie.
Natuurlijk wilde ik ook een perfecte coach zijn, die de perfecte interventie op het perfecte moment doet. Ook hieraan moest ik weer hard werken. Ik hielp mensen beter worden in hun werk en hun eigen ideaalbeelden te realiseren.
Eerlijk is eerlijk, mijn harde werken voor perfectie werd perfect beloond. Ik had kasten vol kleren en ik geloof 30 paar schoenen (voor twee voeten, zoals manlief droog opmerkte). Ik had een baan met aanzien bij een organisatie met naam.
Alles perfect in orde dus in mijn perfecte leven, toch….?? Nou, nee dus. Ik begon nattigheid te voelen. En nattigheid voelen is nog wel te verdragen. Maar na nattigheid kwam leegte. En leegte voelen met een liefhebbend gezin, kasten vol kleren en 30 paar schoenen is ronduit deprimerend en armoedig.
Er klopt hier iets niet, dacht ik. Wat ben ik een ondankbaar mens. Tja, er viel weer wat te verbeteren. Ik moest dankbaar worden, werk aan de winkel!
En daar ging ik weer: verbeteren van mezelf door middel van cursussen, trainingen, stilteweekends. Er waren trainingen bij waar ik het licht meende te zien en er waren cursussen waarbij ik dacht: wat doe ik hier in hemelsnaam? Ik begon soms tabak te krijgen van dat levenslange verbetertraject waar ik mee bezig was.
Toen kwam ik bij Liesbeth Wolfkamp en zij zei: als je er nou eens vanuit gaat dat je helemaal perfect bent, zoals je bent? Huh, hoe bedoel je, dacht ik wantrouwend. En vervolgens: o jee, ik heb een blijo als coach, nee toch?! Maar ze was en is helemaal geen blijo, bleek later. Gewoon een wijs mens met compassie en zelfcompassie: confronterend, realistisch en betrokken.
Het heeft een tijd geduurd voordat ik dat snapte. Ben ik helemaal perfect met mijn fouten? En toen ik het snapte, duurde het nog een tijd voor ik het geloofde. Mag ik er met mijn hele hebben en houwen zijn? Is er geen beter, is er geen straks, alleen nu? Is het goed zoals ik nu ben? Manmanman, wat een vaag gepraat vond ik dat in het begin. Het boeddhisme en Zijnsorientatie is echt geen eenvoudige kost voor pragmatische zielen zoals ik.
Ik zag ondertussen wel bij mijn coachees dat ze perfect waren in hun imperfectie. Ik herkende dat ze aldoor bezig waren met onvolkomenheden bij zichzelf, bij hun medewerkers, hun leidinggevenden, hun organisatie. Ik zag dat ze hun talenten en potentieel lieten opdrogen, als ze zich vastbeten in perfectie. Ik zag hun ontspanning en gemak als ze compassie hadden met anderen en konden leven met hun imperfectie. Via hen ging ik het boeddhisme begrijpen in het dagelijks leven.
Ik leerde van en door de mensen die ik coachte compassie te voelen. Ook zij zijn bezig met een ellenlang verbetertraject. Terwijl ze juist helemaal perfect zijn! Ik zag hoeveel ze van zichzelf vergden door het streven naar perfectie en ik zag hoeveel het ze kostte. Het was en is nog steeds een confronterende spiegel.
En nu? Bij tijd en wijle voel ik nu dat ik perfect imperfect ben. Ik kan dan goed met mezelf leven. Ervaar volledig dat wat er op dat moment is: blijdschap, verdriet, tegenslag, voorspoed. Het levenslange verbetertraject staat dan stil. Bij tijd en wijle. Dus niet altijd. Want er zijn genoeg momenten dat ik weer de perfectionistische stresskip ben, die vanuit ongeluk aan haar eigen geluk werkt.
De tijd van leegte is voorbij. Ik heb zin in voluit leven. Fouten maken en fouten erkennen is nu gemakkelijker. Ik neem meer initiatieven, omdat incasseren van voorspoed en tegenslag me beter afgaat. Ik onderneem letterlijk en figuurlijk meer voor groei van anderen en groei van mijn eigen bedrijf. Ik voel me vrij in mijn opdrachten, waardoor ik meer zin ervaar in mijn werk.
Ondernemerschap 2.0 en leiderschap 2.0 gaat langs de weg van perfecte imperfectie. Samen met ondernemers en coaches onderzoek ik hoe we kunnen bijdragen aan groei van organisaties via de weg van perfecte imperfectie. In het programma ‘de zaak van mijn leven’ voor ondernemende coaches onderzoeken we hoe we vanuit perfecte imperfectie bezield en zakelijk kunnen ondernemen en teamcoaching en executive coaching in organisaties kunnen uitvoeren.
