Het is een quote van Albert Einstein en ik blijf hangen op dat ‘hartstochtelijk nieuwsgierig’. Wat prachtig als je dit kan, en wat klinkt het uitnodigend.
Laatst was ik in gesprek met de manager van een team waarin het met de gemaakte afspraken, de verdeling van de taken en het volgen van de procedures wel goed zit. Hij gaf aan dat ze hun werk allemaal goed doen, stuk voor stuk zeer betrokken zijn bij de cliënten en allemaal goede zorg willen bieden.
“Maar”, zei hij, “Ze vinden van alles van elkaar, spreken niet mét, maar over elkaar, op de verkeerde plek, tegen de verkeerde persoon en op het verkeerde tijdstip. En dat levert gedoe op in de samenwerking, het werkplezier is ver te zoeken en ik heb te maken met veel ziekteverzuim.”
Wat gaat hier mis? Een team dat alles in de organisatie en de uitvoering goed geregeld heeft, maar elkaar in de onderstroom niet weet te vinden.
De manager geeft het eigenlijk zelf al aan, ze vinden van alles van elkaar. Anders gezegd, ze hebben een oordeel over elkaar en over hoe ze hun werk uitvoeren. En dat staat resultaatverantwoordelijk samenwerken in de weg. Hoe helder de taakverdeling en processen ook staan omschreven.
De hamvraag is nu: wat is de hele goede reden dat deze oordelen er zijn? Dat de verbindingen in de onderstroom maar niet tot stand komen? Dit kan verschillende oorzaken hebben en die kunnen op persoonlijk niveau, organisatieniveau en zelfs ook op maatschappelijk niveau liggen.
De gebeurtenissen op de werkvloer zijn voor alle teamleden hetzelfde, maar ieder teamlid ervaart het anders. We hebben allemaal onze eigen kijk, onze eigen kleuring op de werkelijkheid. En om het nog ingewikkelder te maken, ook deze kan op ieder moment veranderen. Neem de Franse schilder Cézanne als voorbeeld: hij kon de Mont Saint Victoire tien keer schilderen en het waren tien verschillende schilderijen, in tien verschillende ‘kleuren’. Best lastig dus om in zo veel ervaringen en kleuringen een oplossing te vinden.
Voor mij is het op dat moment als begeleider van het team belangrijk om uit te zoomen, en zo veel mogelijk ruimte te geven aan alles wat er is. Dat betekent waarnemen van wat er speelt zonder daar een oordeel over te hebben. En die is best lastig, niets menselijks is mij vreemd en ook bij mij poppen oordelen zo maar op. Maar dan stel ik weer die vraag aan mijzelf: wat is de hele goede reden dat ..? Nieuwsgierig zijn dus. Deze vraag dwingt je verder te kijken dan dat je in eerste instantie waarneemt, en helpt mij in ieder geval die oppoppende oordelen even te parkeren.
Deze nieuwsgierigheid gun ik dit team ook. Nieuwsgierigheid opent een weg naar begrip, naar inzicht in wat de achterliggende motivaties van je collega’s zijn. Nieuwsgierigheid levert hechtere relaties op en opent deuren voor de teamleden om hun inbreng en ideeën te delen met elkaar. Door nieuwsgierig te zijn kunnen we leren en groeien. En het blijkt zelfs dat we ‘nieuwsgierig zijn’ kunnen leren. Hartstochtelijk nieuwsgierig. Mooi toch!?
Nooit meer een blog missen? Schrijf je dan nu in voor onze nieuwsbrief.
