Verlangend naar een wereld waarin alles meer stroomt, en moeiteloos beweegt, zit Mega Mindy peinzend achter haar bureau. We zitten in een wereld waarin ‘moeizaam’ een behoorlijk thema is, al kijk je alleen al naar hoe de formatie (niet) tot stand komt. Ik lees net in de krant die naast mij ligt dat Pieter Omtzigt vooral heel moe is. En hij doet even niet mee. Geen politieke babbels van mijn kant nu hoor. Ik sla meer aan op heel moe zijn en moeizaam een plek kunnen innemen in het systeem zoals het is. En ik realiseer me weer even hoe moe veel organisaties zijn, op aarde, als ik nog even wat meer uitzoom. Zoveel mensen moe, onrustig en zoekend naar de juiste plek. En dat kost veel energie.
Organisaties waar ik land zijn ook vaak behoorlijk moe, en ‘een beetje’ ziek, anders zou ik daar niet zijn. Ze willen verandering, maar weten niet precies wat er veranderd wil worden of waarin. Ik word benaderd door een bezorgde directie die niet goed weet hoe het ‘gedoe’ aan te pakken. En natuurlijk willen ze het beste voor hun mensen, maar weten ze het gewoon even niet meer.
Er wordt bij deze zorgen niet gesproken over wel of geen onderdeel zijn van systemen of patronen. Of over dynamieken, impact van het verleden op het heden, een geheel dat anders is dan de som der delen of over juiste ordening, juiste binding en nog meer van dit soort vaktermen. De zorgen die leven gaan over vermoeidheid, overspannenheid, uitval, wantrouwen, boosheid, ruzie, onveiligheid en over niet gehoord, gezien en serieus genomen worden.
Ik kom er steeds achter dat er een gat zit tussen wat de organisatie denkt dat het nodig heeft en dat wat wij veranderaars denken dat er nodig is. We willen wel hetzelfde bereiken maar het is het zoeken naar de juiste vertaalslag, aanpak of volgorde. Geef ik ze de vis (kun jij dit voor ons oplossen) waar ze zo hard om roepen, of geef ik ze een hengel doemt in mijn hoofd op. Systemisch denken of werken (de hengel in deze) is een prachtig middel om inzichten te geven in patronen, en leggen mogelijke oorzaken van het lijden van een organisatie bloot.
Vaak krijg ik de opdracht van een directie om eens te gaan kijken binnen hun teams wat er aan de hand is. Ik land dan eerst in de laag van het middenmanagement, omdat daar het water aan de lippen staat. Of ik even een paar sessies kan doen, vraagt een teamleider waarmee ik kennis maak. Een opschoonsessie misschien wel en daarna weer bouwen. Want dat is wat er wordt gedacht. Daar waar pijn is moet worden gehandeld. Heel logische gedachte ook. Steeds vaker wordt het me duidelijk dat we dan eigenlijk aan symptoombestrijding doen.
Geregeld ontmoet ik een verwaarloosd team waarin de helft niet achterom wil kijken, maar het nodig heeft om positief door te gaan. De andere helft van het team juist ‘ouwe shit’ wil uitspreken alvorens een stap naar voren te kunnen zetten. Schaakmat tegenover elkaar en diep in het verwijt en voor mij iedere keer weer een uitdagende dynamiek om het neutrale midden te vinden. Het midden waar de magie plaatsvindt. Er ruimte is voor beweging.
Daarnaast heb ik meestal te maken met een leider van het team. Ja, ook bij een ‘zelfsturend’ team. Ook deze leider heeft een bepaalde voorkeur als het gaat om de aanpak van zo’n sessie.
Vliegen we er wat hoger overheen dan zien we dat het team en ook de leider weer onderdeel zijn van een groter systeem. Denk hierbij aan andere teams, een mogelijk MT, een Directieteam, een Raad van Bestuur. Alle groepen hebben zo hun eigen subcultuur en hun eigen perspectief. Je kunt je voorstellen dat als ik hier en daar wat ga morrelen aan het team in nood, dit hoe dan ook effect gaat hebben op de andere schakels en lagen in de organisatie.
Hmmm..
Kan ik eigenlijk wel op teamniveau -of te wel de symptomen- starten, is de eerste vraag die ik mezelf als teamcoach stel. Het antwoord is eenvoudig; ja, als het om een flinke storing gaat, er mensen dreigen te verdrinken, dan kun je best even je hoofd om de hoek steken. Deze stap is eigenlijk niets anders dan het toewerpen van een reddingsboei of eigenlijk beter gezegd, de vis.
En daarna dan?
Kort gezegd; altijd van boven naar beneden als je de systemische ordening mag geloven (en dat geloof ik).
Maar?
Hoe nu toch om te gaan met al die vragen die ondertussen random uit de organisatie op me af komen? Wanneer ik start bij een team met het opruimen van ‘gedoe’ heeft steevast het team op de afdeling net verderop ook ‘ineens’ hoge nood. En voor ik het weet zit ik weer in een bord met spaghetti daar waar het met een sliertje begon. Het is nog steeds leuk hoor om de redder in nood te zijn. Dat geeft zo’n goed gevoel. Toch begin ik wel steeds vaker ook een beetje moe te worden. Misschien nog niet zo moe als Pieter Omtzigt maar wel steeds iets moeier. Ook ik ben op zoek naar mijn juiste plek én rol. Ik verander zoals ik het nu doe de koers en het patroon van het schip niet. Ik zal de organisatie moeten leren vissen. Terug naar de directietafel!
Hoe dan?
Paard van Troje! Vanaf nu beloof ik mezelf dat waar ik ook maar binnenkom als teamcoach ik ook terug ga naar de kern. En dat doe ik met mijn systemische bril op. Die krijg je er gewoon bij als bonus :-).
Dus let op! Mega Mindy vaart een nieuwe koers. Komt er een vraag voor teamcoaching binnen en blijkt die vraag relevant te zijn voor de hele organisatie? Dan regelt Mega Mindy als eerste een ruimer contract en stapt daarna met verve in de rol van organisatiecoach. Kom maar op directie, laten we een stukje samen cruisen. Ik regel de hengels.
Nooit meer een blog missen? Schrijf je dan nu in voor onze nieuwsbrief.
